2. KIZ: “Seni Arkadaş Olarak Görüyorum”'un İlk Duyulduğu An

Akşamüstü Aylin plajdan eve dönerken, peşinden koşarak: "Aylin...Aylin!" diye seslendim. Terliğinin kenarı yırtılmış, bir yandan ayağının tekini bükmüş, bir yandan da koşan bana gülerek baktı. Zaten tanıdığım süre zarfında bana hep gülerek bakmıştı. Sitenin maymunuydum. Sürekli başıma bir şeyler gelirdi. Asfalt'ta bisiklete binerken ayağına deniz kestanesi batmış bir sakardım ve sitenin güzel kızına çıkma teklifi etmeye gidiyordum.

Yanına gelince: "Dondurma alcam. Sana da alayım. Para var." dedim. Kabul etti. Dondurmalarımızı yiyerek evine doğru yürümeye başladık. Ortalığın sakinleştiği, manzaranın güzel olduğu bir yerde: "Dondurmalarımızı burda yiyelim, ben döncem." dedim ve kaldırıma oturdum. Bunu da kabul etti, yanıma oturdu. Bacağı bacağıma değiyordu. Aslında o an çıkıyorduk bence, zira çıkmaktan beklediğim böyle bacaklarımız değerken dondurma yemekti.

"Aylin." dedim, döndü. Dönünce yüzü yüzüme çok yaklaştı birden, heyecanlandım. Bacağının bacağıma değdiği yer terledi. Savunma mekanizmam komiklik yapmaktı. "Üstüme çıksaydın bari!" dedim şiveli bir şekilde. Güldü "Pis!" dedi omuzuma vurdu ve hafifçe uzaklaştı. Oluşan neşeli atmosferden istifade, hemen bir çırpıda konuya girdim: "Sen çok tatlısın. Ben senden çok hoşlanıyorum. Benimle çıkar mısın?" diye sordum. Suratı asıldı, kızdı.

Bir süre bir şey demeyince, kendimi devam etmek zorunda hissettim: "Yani böyle hep seni düşünüyorum. Keşke daha çok beraber olsak. Çok güzelsin." şeklinde daha çok batırırken kendimi, "Eksper" diye susturdu beni. Umutla gözlerine baktım. "Ben seni arkadaş olarak görüyorum." dedi, "Gitmem lazım."

Kalktı. İçimi bir sıcaklık kapladı. Dondurmam gibi ben de eriyordum. Yalnızca bacağımın, bacağına değen yeri üşüyordu. Alışmıştı sıcaklığına ve şimdi buz tutmuştu.

Dondurmama baktım, dondurmam bana baktı, alt dudağım sarktı.

•••••

Asık suratla eve girdim. Üzgün olduğumda alt dudağım sarkardı. İlk kez arkadaş olarak görülmek, beni o kadar yıkmıştı ki, alt dudağım artık benden bağımsız bir yaratığa dönüşmüş, benden iki adım önde salına salına ilerliyordu. Annem ve babam salonda oturuyorlardı. Biri bulmaca çözüyor, biri televizyon izliyordu. Hemen üst kata çıktım. Bunu yaparken de özenle yerlere sert bastım. Pat pat pat, sesleri yakılandı merdivenlerde. Havlumu yere fırlattım. Ağzım dondurmadan yapış, yapıştı. Vücudum tuzluydu. İshalli çocuklara içirilen su ve tuz karışımı gibiydim. İğrençtim. Duşa girdim.

Duştan çıkınca yatağıma uzandım. Tam kendi kendime söverken annem seslendi aşağıdan: "Oğlum! Yemek hazır." Üzgün değildim aslında. Sinirliydim. Herkesten nefret ediyordum.  Arkadaşım vardı zaten bir sürü. Ne diye yeni bir tane isteyeyim ki? Arkadaş olarak görülmek neydi? Kesin o birlikte dolaştığı abilerden birinden hoşlanıyordu. Abilerden de nefret ettim. "Ben yemicem yaa!" diye bağırdım. Annemin ayak sesleri duyuldu merdivenlerden. Önce kafası gözüktü, sonra vücudu. Dünya belki de yuvarlak değil, merdivenliydi. O yüzden uzaktan gözüken geminin önce yelkenleri, sonra gövdesi gözüküyordu.

Başucuma oturdu. Saçlarımı okşarken, "Neyin var oğlum?" diye sordu. "Bir şeyim yok." dedim. "Bak köfte yaptım. Sen seversin. Hadi gel."  dedi. Üstüme gelmedi. Öğretmendi annem. Pedagoji eğitimi almıştı. Üstüme gelmezdi. Köfteyi severdim. Aylin'i de seviyordum. Köfte de belki beni arkadaşı olarak görmek istiyordur diye düşündüm. Köfteyle şakalaştığım, köfteye sarılıp dondurma yediğim sahneler canlandı gözümde. Tiksindim. Acıkmıştım. Şu çocuk yaşımda çektiğim çile yormuştu beni. Aşağıya indim.

Her şeyle dalga geçen babam gülerek: "N’oldu Eksper, kız meselesi mi?" diye sordu, yanağımdan makas aldı. Anlamıştı. Babalar niye hep anlardı? Ömrümün ilk "Sana kız mı yok oğlum." lafını o zaman duydum. Babam içeride köfte kızartan anneme seslendi "Aslana köfte getir bakalım." İlgiden bunalmıştım. Ailem beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Sanıyorum yaşadıklarımın farkındaydılar. Ben ise sadece Aylin'i ve arkadaş olarak görülmeyi düşünüyordum. Şimdi ben büyüsem abi olsam, Aylin de büyüyecekti, hoşlandığı abiler de büyüyecekti. Onlarla yarışamazdım ki. Onlar hep abi olacaktı.

Babamın minik bir bardak alarak bana bira koyduğu, bol köfte yenen, bol bol teselli edildiğim yemek sonrası rahatlamıştım. Normalde her akşam giyinip süslenerek babamın parfümünden sıkan ben, üstümdeki şorta rağmen dışarı çıktım. Süslenmek için bir nedenim yoktu artık. Sahile yürüdüm. Tüm çocukluğumla denize taş atmaya başladım. Kızlardan nefret ediyor, onları görmek bile istemiyor, 15 sene sonra " Hatunsuz olmaz hocu!" diyecek pis bir adama dönüşeceğimi bilmiyordum.

Devamı için : http://ekspermental.blogspot.com/2013/09/3-kiz-onunla-ilk-tanslan-an.html

[https://twitter.com/ekspermental - https://www.facebook.com/eksper.mental - http://experimental.uludagsozluk.com/ ]